[Translate to PL:]

, 1938

Odłóżmy na chwilkę polityczną poprawność i przyznajmy: inżynierowie z doświadczalnego ośrodka rakietowego byli dość utalentowanymi konstruktorami. Jednym z problemów, którymi się zajmowali, była możliwość sterowania rakietami. Na cóż bowiem cudowna broń, jeśli nie dociera do żądanego celu? Wszak może przypadkowo wyrządzić szkody gdziekolwiek – nie tylko tam, gdzie powinna, tj. w Anglii. Jako że rakiety miały napęd odrzutowy, pojawiły się trudności techniczne zupełnie nowej natury. Planowano odsunięcie strumienia gazu od napędu za pomocą sterownic strumienia gazów wylotowych, co umożliwiłoby kontrolowanie kierunku lotu. Aby to osiągnąć, elementy sterowania musiałyby być odporne na temperatury ok. 2000 °C. Korzystne byłoby tu zastosowanie mobidenu. Ten był jednak za drogi. W 1938 r. pewien (o dziwo) rysownik techniczny wpadł na pomysł, by zamiast mobidenu użyć grafitu. Był to strzał w dziesiątkę. Po niezliczonych testach stery strumieniowe były gotowe do produkcji seryjnej. Rakieta „Aggregat 4”, propagandowo zwana „V 2”, została w końcu użyta w 1944 roku. Jak jednak wiadomo – na próżno.